ΑΡΑΧΟΒΑ - ΔΕΛΦΟΙ - ΧΡΙΣΣΟ

ΑΡΑΧΟΒΑ - ΔΕΛΦΟΙ - ΧΡΙΣΣΟ

Η δημοφιλής πλευρά του Παρνασσού ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΛΑΤΣΙΟΥ, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΣ
Εξερευνούμε τον Παρνασσό ξεκινώντας από την πιο γνωστή και τουριστική πλευρά του: αφουγκραζόμαστε την καθημερινότητα στη δημοφιλή Αράχοβα, αισθανόμαστε την ιδιαίτερη ενέργεια των Δελφών και απολαμβάνουμε το ήπιο κλίμα των αρχαίων ελαιώνων στο Χρισσό.
ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ και ελάχιστοι από τους επισκέπτες είναι ξύπνιοι, παρόλο που το χιονοδρομικό έχει ανοίξει από τις 8. Το τελευταίο μπαρ έκλεισε πριν από μία ώρα και θα χρειαστεί να μεσημεριάσει για να γεμίσουν οι πίστες με σκιέρ ή απλούς επισκέπτες των σαλέ. Πίνω τον καφέ μου στην κεντρική πλατεία και απολαμβάνω την ησυχία, που δεν θα διαρκέσει για πολύ… Σε λίγο τα τζιπ θα κατακλύσουν τον κεντρικό δρόμο, κάποιος θα αφήσει στη μέση το αυτοκίνητό του για να ψωνίσει κάτι, ο δρόμος θα φρακάρει. Η αστυνομία αφαιρεί πινακίδες ανηλεώς και, όπως πληροφορήθηκα από τον πρόεδρο της Αναπτυξιακής του Δήμου Αράχοβας, Νίκο Γεωργιάδη, «μέσον» δεν λειτουργεί για κανέναν απολύτως, ούτε καν για τον δήμαρχο. Μαζί και ο Θόδωρος, ο λαχειοπώλης, προσπαθεί να βάλει τάξη στο τρελοκομείο με τη σφυρίχτρα του. «Πρέπει να ζητάς ποσοστά από τους τροχονόμους», τον πειράζω. «Τροχονόμος ή τροχομόνος;» αστειεύεται και επιστρέφει στο καθήκον. Το νέο πάρκινγκ (εντυπωσιακού μεγέθους, με καταστήματα και συνεδριακό κέντρο) και ο περιφερειακός δρόμος που σχεδιάζεται αναμένεται να περιορίσουν το κυκλοφοριακό χάος. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε η Αράχοβα δεν ήταν παρά ένα πέρασμα για τους Δελφούς, που επιβίωνε πουλώντας ταγάρια και υφαντά...
Εχει έρθει η ώρα να ανακαλύψω την πραγματική πόλη, αυτή που ζει πίσω από τον πολύβουο κεντρικό δρόμο. Ξεναγός μου ο Γιώργος Δημητρέλος, ένας από τους Αραχοβίτες αρχιτέκτονες που με τη δουλειά του συμβάλλει στη διατήρηση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας της. Ανηφορίζουμε στον περίφημο βράχο της Ωρας ή Καμπαναριό, όπως τον λένε οι ντόπιοι, αφού εδώ υψωνόταν το καμπαναριό του ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου ώς το σεισμό του 1870. Το καλύτερο σημείο για να απολαύσεις τη θέα στην Αράχοβα και στις πλαγιές του Παρνασσού!
«Ο βασικός πυρήνας του χωριού ξεκίνησε από την κάτω πλευρά του κεντρικού δρόμου, που ήταν προφυλαγμένη από ανέμους, είχε καλό προσανατολισμό και φυσικές πηγές», μου λέει ο Γιώργος, δείχνοντάς μου χαμηλά τον μεγάλο πλάτανο που σκεπάζει το εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη. «Οι υπόλοιπες γειτονιές αναπτύχθηκαν σταδιακά γύρω από πηγές με νερά και η μεγάλη ανάπτυξη επήλθε με τη δημιουργία του κεντρικού δρόμου, στις αρχές του 20ού αιώνα». Φαντάζομαι στις πλαγιές του βουνού, που τώρα έχουν γεμίσει με σπίτια, να γαντζώνονται οι αμπελώνες που έβγαζαν κάποτε το περίφημο αραχοβίτικο μπρούσκο κρασί. Χάρη στο κρασί και το λάδι επιβίωνε η Αράχοβα. «Παρόλο που ήταν λιγοστή η παραγωγή, ήταν ένας οικισμός αυτάρκης. Καμία σχέση βέβαια με τον πλούσιο ελαιώνα των Δελφιωτών… αν και αυτοί είναι ματαραμένοι, τσιγκούνηδες δηλαδή», χαριτολογεί. (Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και οι Δελφιώτες χαρακτηρίζουν τσιγκούνηδες τους Αραχοβίτες.)
Ψηλά, πάνω από τον κεντρικό δρόμο, ξεχωρίζει ο περίφημος Βράχος του Κουτρούλη, ακριβώς δίπλα σε ένα τεράστιο συγκρότημα κατοικιών που προορίζεται για πώληση. Εκεί οι ντόπιοι σκότωσαν τον αρχηγό των Τούρκων Μουστάμπεη στη μάχη της Αράχοβας το 1826, γεγονός που έριξε το ηθικό των Τούρκων και με τη βοήθεια του Καραϊσκάκη επιτεύχθηκε η αποκαλούμενη «δεύτερη επανάσταση της Ρούμελης».
Κατηφορίζουμε στην κάτω πλευρά της δημοσιάς. Πλακόστρωτα και δρόμοι από τσιμέντο περνούν ανάμεσα από τσιμεντένια «κουτιά» αλλά και όμορφα αναπαλαιωμένα σπίτια, που έχουν διατηρήσει αρκετά πιστά την αρχιτεκτονική παράδοση. «Τα σπίτια που κατασκεύαζαν παλιά ήταν εξ ολοκλήρου πέτρινα, με κάποια νεοκλασικά στοιχεία στις αναλογίες τους. Τα μπαλκόνια είναι νεότερη επίδραση. Το μόνο που χάθηκε στις περισσότερες περιπτώσεις είναι οι αυλές». Πολλοί Αθηναίοι αγοράζουν και αναπαλαιώνουν σπίτια στην Αράχοβα - στους 2.000 υπολογίζονται όσοι διαθέτουν εδώ «δεύτερη κατοικία», όπως χαρακτηριστικά ονομάζεται. Πολλοί από αυτούς είναι οι καλοκαιρινοί θαμώνες της Μυκόνου -εξ ου και ο τίτλος «Η Μύκονος του χειμώνα» που έχει δοθεί στην Αράχοβα- αλλά και εκείνοι που ίσως καθορίζουν το ακριβό της πρόσωπο. Αν και όλοι οι ντόπιοι με ρωτούν σε σχέση με τι είναι ακριβή η Αράχοβα, καλό είναι να γνωρίζει κανείς ότι οι τιμές συγκρίνονται με αυτές του Κολωνακίου. Εκτός αν είναι παρέα με κάποιον ντόπιο - τότε οι τιμές αυτομάτως μειώνονται.
Ανηφορίζουμε τον «εγκάρσιο», όπως τον αποκαλούν οι Αραχοβίτες. Ο κάθετος στον κεντρικό πλακόστρωτος δρόμος οδηγεί στον Αγιο Γεώργιο. «Τα σκαλιά», με πληροφορεί ο Γιώργος Δημητρέλος, «είναι κατασκευασμένα από το περιζήτητο κόκκινο μάρμαρο Παρνασσού. Ως την Ιαπωνία έφταναν οι εξαγωγές, μέχρι που εξαντλήθηκε». Ο Αγιος Γεώργιος με τα αρχαία μάρμαρα αποτελεί σημείο αναφοράς για τους ντόπιους. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι η τουριστική ανάπτυξη δεν έκαμψε τις τοπικές παραδόσεις, αλλά αντιθέτως τις ενίσχυσε. Κάθε χρόνο στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου, 1.500 ντόπιοι ντύνονται με τις παραδοσιακές τους στολές και χορεύουν το χορό τους, το «πανηγυράκι». Την επόμενη ημέρα πραγματο-ποιείται ο ανηφορικός αγώνας μεσήλικων και γερόντων και ο νικητής παίρνει ως έπαθλο ένα ζωντανό αρνί.
Οταν όμως λέει κάποιος Αράχοβα, δεν εννοεί απαραίτητα τον παραδοσιακό οικισμό της. Μπορεί να εννοεί και το σύγχρονο προάστιό της, το Λιβάδι. Παρότι οι Αραχοβίτες δεν θέλουν ούτε να ακούν μια τέτοια σύνδεση, τα δύο οικιστικά σύνολα πλέον συνυπάρχουν λόγω του χιονοδρομικού κέντρου. Σπίτια φινλανδικού τύπου ξεφυτρώνουν στο Λιβάδι σε «συστάδες», καθώς και κέντρα δραστηριοτήτων (ιππασία, πατινάζ κ.λπ.), ταβέρνες και καταστήματα ενοικίασης εξοπλισμού σκι. «Αρέσουν στους Αθηναίους τα φινλανδικά σπίτια, κι ας είναι το κόστος ανακατασκευής των πέτρινων σπιτιών το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ο χρόνος. Τα ξύλινα παραδίδονται άμεσα», μου λέει ο Γιώργος. Προσωπικά, με ενοχλεί η ραγδαία ανάπτυξη και η άναρχη δόμηση, αλλά ο δήμαρχος της Αράχοβας Γιώργος Ανδρέου το βλέπει διαφορετικά: «Απλώς τα σπίτια δεν είναι ομοιόμορφα, όπως άλλωστε ούτε η ίδια η φύση...» Οσο και να προσπαθώ να θέσω επιχειρήματα, εκείνος εμμένει στη δική του, σεβαστή άποψη. «Αυτοί που μένουν στο Λιβάδι είναι ήρωες», λέει αστειευόμενος. «Οταν ξεκίνησαν να χτίζουν, δεν υπήρχε ούτε ρεύμα ούτε νερό. Μετέτρεψαν ένα τοπίο, το οποίο δεν είχε καμία προσωπικότητα, σε δομημένο χώρο. Στο Λιβάδι, στα Καλύβια, όπως λεγόταν το μέρος, οι Αραχοβίτες καλλιεργούσαν τα σπαρτά τους τα καλοκαίρια, μέχρι που εγκαταλείφθηκε. Είναι πολύ θετικό που διατηρήθηκαν ορισμένα στοιχεία παραδοσιακού οικισμού. Εχτισαν με πέτρα, έβαλαν στέγες, δεν χρησιμοποίησαν κιτς χρώματα, παρότι είχαν το δικαίωμα να το κάνουν. Το πράσινο που φυτεύτηκε και η δημιουργία μιας τεχνητής λίμνης, η οποία θα αξιοποιηθεί τουριστικά και θα επιμηκύνει τη σύντομη σεζόν της περιοχής, είναι επίσης θετικά βήματα». Ευτυχώς, το χιόνι χαρίζει γραφικότητα...
Το Λιβάδι βρίσκεται στην περιφερειακή ζώνη του Εθνικού Δρυμού Παρνασσού -του παλαιότερου εθνικού δρυμού της χώρας μαζί με τον Ολυμπο-, η οποία δυστυχώς δεν προστατεύεται. Επιβαρυμένος από τις αυξανόμενες ανθρώπινες δραστηριότητες είναι και ο πυρήνας του Εθνικού Δρυμού. Η επαναχωροθέτησή του είναι ένα θέμα που πρόσφατα τέθηκε σε διαβούλευση και αναμένονται τα αποτελέσματα.
Ο ομφαλός της γης
Αφήνω πίσω μου τον επιβλητικό όγκο του Παρνασσού και, ακολουθώντας την κατεύθυνση προς Δελφούς, νιώθω την αίσθηση ελευθερίας που αποπνέει το δελφικό τοπίο. Η ιδέα ότι κατευθύνομαι στον Ομφαλό της Γης με συγκινεί. Οι σκληρές απολήξεις των βουνών σταματούν απότομα, δίνοντας τη θέση τους στον αρχαίο ελαιώνα του Χρισσού, που φτάνει μέχρι τη θάλασσα.
Οι Δελφοί αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1972. Πιάνω από την αρχή το νήμα της ιστορίας του πανελλήνιου ιερού και πιο ξακουστού μαντείου του αρχαίου κόσμου. Ξεκινάω από την Κασταλία Πηγή και, αφού επισκέπτομαι το θόλο του ιερού της Αθηνάς Προναίας και το Γυμνάσιο, ακολουθώ το πλακόστρωτο μέχρι τον περιτοιχισμένο αρχαιολογικό χώρο. Είναι ο δεύτερος σε επισκεψιμότητα, μετά την Ακρόπολη, φτάνοντας τα 700.000 εισιτήρια ετησίως. Ο ναός του Απόλλωνα, οι Θησαυροί και ψηλότερα το Θέατρο και το Στάδιο, που φιλοξενούσαν τα Πύθια -τους δεύτερους σε σημασία αθλητικούς και μουσικούς αγώνες μετά τους Ολυμπιακούς-, συνθέτουν αυτό το θαυμαστό μνημείο που στέκεται ανάμεσα στις Φαιδριάδες Πέτρες και τις εντυπωσιακές ορθοπλαγιές του Παρνασσού. Εντοπίζω την απαρχή των Δελφών, έναν λίθο κωνικού σχήματος που είναι τοποθετημένος κοντά στο ναό του Απόλλωνα, το σύμβολο του Ομφαλού της Γης, το σημείο όπου σύμφωνα με την παράδοση συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας για να υποδείξουν το κέντρο της Γης.
Το τοπίο σε υποβάλλει, δυστυχώς όμως η έλλειψη ενημερωτικών πινακίδων απαιτεί καλή μελέτη πριν από την επίσκεψη. Αδιάβαστη έχει έρθει προφανώς η περαστική κοπέλα, που ακούω να ρωτά τον φίλο της εάν η Πυθία ήταν σαν καφετζού που κάπνιζε «χόρτο»... «Και όμως, λαϊκά δεν διέφερε από ένα μέντιουμ», μου λέει αργότερα σε μια παρέα ένας αρχαιολόγος. «Η Πυθία ερχόταν σε κατάσταση έκστασης και έβγαζε άναρθρες κραυγές, που ερμηνεύονταν από το ιερατείο». Η αξεπέραστη διπλωματία των Δελφών, που γνώριζαν όλα τα μυστικά των πόλεων και φρόντιζαν να κρατούν τις πολιτικές ισορροπίες, με κάνει να σκεφτώ την αντιστοίχιση με τη σύγχρονη διεθνή πολιτική σκηνή...
Συνεχίζω το όμορφο λιθόστρωτο προς το Μουσείο των Δελφών. Ανακαινίστηκε το 2004 και η πλούσια συλλογή του είναι εντυπωσιακή. Η Σφίγγα των Ναξίων, οι αρχαϊκοί κούροι του Κλέοβι και του Βίτωνα, ο κίονας με τις χορεύτριες και φυσικά ο Ηνίοχος σού κόβουν την ανάσα με την αριστοτεχνία και το μέγεθός τους. Στην έξοδο συναντώ τον Απόστολο Χατζηδήμου, υπεύθυνο Τύπου του Δήμου Δελφών. «Ξέρεις πόσος κόσμος δεν γνωρίζει ότι οι Δελφοί είναι πόλη;» μου λέει. «Προσπαθούμε να το προβάλουμε: είναι πόλη. Δεν έχει μόνο αρχαία. Είναι μια πόλη που έχει και αρχαία».
Η είσοδος στην πόλη των Δελφών αρχικά με προβληματίζει. Από τη μία πλευρά του δρόμου το ετοιμόρροπο αρχιτεκτονικό αριστούργημα του ξενοδοχείου Απολλώνιο, από την άλλη πλευρά το ξενοδοχείο Vouzas, αισθητικής δεκαετίας '70, σχεδόν απαράλλαχτο από τότε που φιλοξένησε τη γαμήλια δεξίωση της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ. Τελικά, αυτοί είναι οι Δελφοί: Ομορφα παραδοσιακά σπίτια που συνυπάρχουν με τσιμεντένια κουτιά, ταμπέλες νέον που ενοχλούν το βλέμμα, οικογενειακές ως επί το πλείστον τουριστικές επιχειρήσεις που δεν έχουν κατορθώσει να κάνουν το επόμενο βήμα. Ενας κλασικός τουριστικός προορισμός, που απέμεινε με την ανάμνηση της αίγλης του παρελθόντος. Της Δελφικής Ιδέας του Σικελιανού και της αγάπης του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τον τόπο.
Ανηφορίζω μέχρι το σπίτι του Σικελιανού για να ανακαλύψω τη Δελφική Ιδέα, το όραμά του να αναβιώσει τα Πύθια και να ξεκινήσει τη δημιουργία ενός χώρου που θα ονόμαζε Δελφικό Πανεπιστήμιο και θα ήταν ο χώρος συνάντησης ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού από όλο τον κόσμο. Η φύλακας του Μουσείου Δελφικών Εορτών, Κούλα Κώνστα, μιλά με πολλή αγάπη για την Εύα Σικελιανού, τη γυναίκα που μετουσίωσε την ιδέα του Σικελιανού σε πράξη. «Αμερικάνα και φιλέλλην, δεν έπαψε ποτέ να λατρεύει τον Σικελιανό. Δύο χρόνια μετά και τις δεύτερες Δελφικές Εορτές, του 1931, επέστρεψε στην Αμερική για να συγκεντρώσει χρήματα, διότι είχαν καταστραφεί οικονομικά. Δεν μπόρεσε όμως να γυρίσει, αφού χαρακτηρίστηκε αριστερή, παρά μόνο το 1952, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Σικελιανού. Πέθανε στο Θέατρο των Δελφών παρακολουθώντας την παράσταση «Προμηθέας Δεσμώτης», που δόθηκε προς τιμήν της, και αναπαύεται πλέον εκεί όπου επιθυμούσε περισσότερο: στο νεκροταφείο των Δελφών». Τα κοστούμια των παραστάσεων, φτιαγμένα στον αργαλειό από την Εύα Σικελιανού, οι φωτογραφίες της Νέλλυ και αρκετά χειρόγραφα φιλοξενούνται στον ενδιαφέροντα χώρο. «Εμείς σκεφτόμαστε τους αρχαίους μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Εκείνη τον λάτρεψε τον ελληνικό πολιτισμό», μου λέει η κυρία Κούλα και μου δείχνει τη φωτογραφία της Εύας Σικελιανού στην Αμερική, ντυμένη με τα αρχαϊκά ρούχα και τα σανδάλια της, που ποτέ δεν αποχωριζόταν.
Καταλήγω στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών. Ο σύγχρονος εκφραστής των Δελφών διοργανώνει πλούσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις τους καλοκαιρινούς μήνες. Επίσης, διαθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον υπαίθριο πάρκο γλυπτών - κάποια, δυστυχώς, όχι σε τόσο καλή κατάσταση. Τα γλυπτά έχουν ως θέμα τον Ομφαλό της Γης, αλλά υπάρχουν και έργα που έχουν δωρίσει καλλιτέχνες, όπως ο εξαιρετικός «Αϊ-Γιώργης» του Κώστα Τσόκλη. Ο φύλακας του κέντρου, Αρης Γούβαλης, με πληροφορεί ότι ακριβώς δίπλα, στον περίβολο του ξενοδοχείου Αμαλία, βρίσκεται το πρώτο γλυπτό που έφτασε στους Δελφούς, το «Δελφικό φως» του Γεράσιμου Σκλάβου, ο οποίος αυτοκτόνησε λίγο πριν το ολοκληρώσει. Στην πόλη υπάρχουν και τρία γλυπτά του Παύλου Κουγιουμτζή. Μια ιδέα του δημάρχου Δελφών Παναγιώτη Καλτσή είναι η πόλη να μετατραπεί σε ένα διεθνές πάρκο γλυπτικής και σκέφτομαι ότι η Δελφική Ιδέα δεν έχει πεθάνει, αλλά μπορεί να υλοποιηθεί με χίλιους τρόπους...
«Μη φύγεις από τους Δελφούς εάν δεν δεις την ντροπή του Pavilion του Πικιώνη», με συμβουλεύουν όλοι. Η θέα από το περίπτερο είναι καταπληκτική, όμως η κατάσταση του όμορφου κτίσματος λυπηρή. Σε μικρή απόσταση βρίσκονται τα υπολείμματα της Αγίας Τράπεζας του Οσίου Λουκά. Οπως μου περιέγραψε ο δήμαρχος, ο ναός γκρεμίστηκε κατ' εντολήν του ρηξικέλευθου Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν η εκκλησία διαμαρτυρήθηκε για την εγγύτητα του Pavilion, το οποίο είχε χτιστεί καθ' υπόδειξίν του. Εκεί συναντώ τυχαία τον μοναδικό κτηνοτρόφο των Δελφών, τον κύριο Φώτη. Μου εξιστορεί τα μεγαλεία του Pavilion, πριν μετατραπεί σε κλαμπ και τελικά αφεθεί από το κράτος στη μοίρα της αποσύνθεσης…
Το ελαιόφυτο Χρισσό
Κατηφορίζοντας προς το φωτογενές Χρισσό, την αρχαία Κρίσα, νιώθω τον βουνίσιο αέρα να μαλακώνει. Η αίγλη της παλαιότερης ευημερίας από το εμπόριο ελιάς αντανακλάται στα καλοδιατηρημένα αρχοντικά και στα πέτρινα κτίρια, που κάποτε φιλοξενούσαν τα καταστήματα της παλιάς αγοράς. Κατηφορίζω τον κεντρικό δρόμο από το δημοτικό σχολείο μέχρι τις παρυφές του ελαιώνα της Αμφισσας, το Κρισσαίον Πεδίον της αρχαιότητας. Ακόμα και σήμερα, η πλειονότητα των κατοίκων ασχολείται, είτε αποκλειστικά είτε ως συμπληρωματική εργασία, με τις ελιές. Ο ελαιώνας αριθμεί πάνω από ένα εκατομμύριο δέντρα, από τα οποία παράγονται οι περίφημες ελιές Αμφίσσης.
«Εδώ ήταν κάποτε ο μπαχτσές των Δελφών», μου λέει με περηφάνια ο Μέγας Πέτρου, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Χρισσού, ενός πραγματικά ξεχωριστού συλλόγου. Εχει βραδιάσει όταν μπαίνω στην αίθουσα όπου φιλοξενείται και η υποδοχή είναι θερμή. Το κίτρινο φως ενός αμπαζούρ, οι μαυρόασπρες φωτογραφίες στους τοίχους και τα παιδιά που χοροπηδούν στους ρυθμούς ενός καλαματιανού, συνθέτουν μια αληθινή εικόνα του Χρισσού. Συναντώ νέους ανθρώπους από όλη τη γύρω περιοχή, που έχουν έρθει για το μάθημα παραδοσιακού χορού. «Εδώ οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν τις ευκαι-ρίες εργασίας που έχουν, για παράδειγμα, στην Αράχοβα», μου λέει ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου, Παναγιώτης Ρομβοτσάνος. Ας είναι το Χρισσό άγνωστο στους περισσότερους και ας λένε οι ντόπιοι ότι αποτελεί την τρίτη επιλογή μετά την Αράχοβα και τους Δελφούς. αυτές οι προσπάθειες είναι που κρατούν ζωντανό έναν τόπο.
Πίσω στους Δελφούς, κάθομαι να απολαύσω ένα γνήσιο ρουμελιώτικο δείπνο σε ένα ήσυχο μπαλκόνι και διαβάζω για την παράδοση του ιερού. Σύμφωνα με το μύθο που επιβίωσε με τα Πύθια, το ιερό ήταν αφιερωμένο στη θεά Γη, με φύλακα τον δράκοντα Πύθωνα. Η αλλαγή επήλθε όταν ο Απόλλωνας, αφού σκότωσε τον Πύθωνα, ίδρυσε το δικό του ιερό. Φέρνω στο νου μου τους σύγχρονους που προσπάθησαν και αυτοί για την αλλαγή, τον Σικελιανό, τον Καραμανλή, αλλά και εκείνους που ακόμα αγωνίζονται, τους νεότερους ταγούς της Δελφικής Ιδέας, όπως και τους σύγχρονους περιβαλλοντολόγους, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το ευαίσθητο οικοσύστημα του Παρνασσού… Θα καταφέρουν, άραγε, να σκοτώσουν τον δικό τους Πύθωνα;
Καλλή Ρεντίφη
Από την κεντητική...
Δέκα χρόνια τώρα κεντάει κάθε μέρα, τέσσερις ώρες το πρωί και τέσσερις ώρες το απόγευμα. Σε ένα μήνα κατορθώνει να ολοκληρώσει μία στολή. Η Καλλή Ρεντίφη δεν είναι ηλικιωμένη ούτε κατ' επάγγελμα ράφτρα. Είναι απλώς λάτρις της παράδοσης. Ολα της τα έργα, η ποδιά, το σεγκούνι και το γιλέκο των αραχοβίτικων στολών, είναι κεντημένα αποκλειστικά στο χέρι με χρυσοκλωστή και προορίζονται για το αραχοβίτικο «πανηγυράκι». Οι τιμές τους δεν είναι χαμηλές και εξαρτώνται από την τιμή του χρυσού. Η παράδοση της κεντητικής και της ύφανσης είναι πολύ παλιά στην Αράχοβα. Ολες οι γυναίκες ύφαιναν με τον αργαλειό, για να βγάλουν με τα καρπίτια (χαλιά) τα καθημερινά έξοδα του σπιτιού. Τα πήγαιναν στον έμπορο και γινόταν η ανταλλαγή, είδος με είδος.
Παναγιώτης Μυλωνάς
...στη ρομποτική
Ο Παναγιώτης Μυλωνάς φιλοτεχνεί ρομπότ, τηλέφωνα και ποικίλα διακοσμητικά με δυνατότητα κίνησης, συνδυάζοντας ενδεχομένως τα ταλέντα της εικαστικού κόρης του και του καθηγητή ρομποτικής γιου του. Ο πολυτάλαντος συλλέκτης κάθε είδους απαξιωμένου μηχανισμού ξεκίνησε την καλλιτεχνική του ενασχόληση πιτσιρικάς, φτιάχνοντας αυτοκινητάκια από κονσέρβες και αργότερα ζωγραφίζοντας τοπία στις καρτέλες συντήρησης του ΟΤΕ, όπου εργαζόταν ως τεχνικός. Στη συνέχεια, σε ένα ταξίδι στο Βερολίνο, αγόρασε ένα -πρωτόγνωρο τότε- CD και μαζί με ένα μηχανισμό ρολογιού, το μετέτρεψε σε δικής του αισθητικής ρολόι. Σήμερα έχει μία απίθανη συλλογή από ρολόγια, πολλά από τα οποία δικής του επινόησης, μία συλλογή τρένων φιλοτεχνημένων από τον ίδιο, μία σειρά φωτογραφιών με αγριολούλουδα του Παρνασσού… και η δημιουργικότητά του δεν έχει τέλος.
Κωρύκειον Αντρον
Ο Παυσανίας το περιγράφει στα «Φωκικά» ως το πιο αξιοθέατο σπήλαιο που είχε δει στη ζωή του. Οι ντόπιοι το ονομάζουν Σαρανταύλι, γιατί, αν παίξεις αυλό (φλογέρα) εκεί μέσα, το απολαμβάνεις 40 φορές περισσότερο. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, ήταν λημέρι του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Πολλές οι ερμηνείες για το όνομά του. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το πήρε από τη νύμφη Κωρυκία. Ηταν αφιερωμένο στον Πάνα και, όπως αποδείχτηκε από πλήθος αναθημάτων που αποκαλύφθηκαν στις αρχές του 1970, εδώ τελούνταν οι πρώτες λατρείες στην περιοχή των Δελφών (4000 π.Χ.).
Ο δρόμος για το Κωρύκειον Αντρον ξεκινά από τα Φυτώρια Σκούρα στο Λιβάδι και ανηφορίζει, με καταπληκτική θέα στον Παρνασσό και στο οροπέδιο του Λιβαδιού. Υπάρχει και μονοπάτι διάρκειας 30 λεπτών, που ξεκινάει κοντά στο ξωκλήσι της Παναγίας, ανατολικά του Λιβαδιού. Για να εξερευνήσετε το σπήλαιο, πάρτε φακό, φορέστε καλά παπούτσια, γιατί το έδαφος είναι ολισθηρό, και περιεργαστείτε τον πλούσιο διάκοσμο της μεγάλης αίθουσας.

Γύρος του Κορινθιακού

Το κάστρο της Πάτρας

ΘΗΒΑ - Λειβαδιά - ΑΡΑΧΩΒΑ - Δελφοί - ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ - Ρίο - ΠΑΤΡΑ - Αίγιο - ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΕΙΡΑ - Αρχαία Σικυών - ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΣ - Λουτράκι ΠΕΡΑΧΩΡΑ.
Μία πολύ ενδιαφέρουσα διαδρομή με σημαντικά γνωστά και λιγότερο γνωστά στοιχεία του αρχαίου και νεώτερου πολιτισμού μας από πόλεις και αρχαιολογικά τοπία που ...βρέχονται από τον Κορινθιακό.

1η μέρα: Θήβα Λιβαδειά, Αράχοβα, Δελφούς Ναύπακτο. 

Ο Γύρος του Κορινθιακού

Ξεκίνημα πρωί - πρωί. Πέρασμα από Θήβα, κέντρο, με τους πολύ αξιόλογα αρχαία μνημεία και το μουσείο. Καφέ στη Λιβαδειά στο υπέροχο Πάρκο με τα πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά, επίσκεψη του λαογραφικού μουσείου. Αράχωβα στάση για καφέ και μικρή βόλτα. Δελφοί, επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο, μουσείο.
Συνέχιση της διαδρομής ως τη Ναύπακτο όπου διανυκτέρευση σε σύγχρονο ξενοδοχείο της πόλης. Βόλτα στη πόλη.

2η μέρα: Μεσολόγγι, Ρίο - Πάτρα

Πρωινό στο ξενοδοχείο και επίσκεψη του Κάστρου. Αναχώρηση για Μεσολόγγι, Ρίο και Πάτρα μέσω της Γέφυρας του Ρίου. Επίσκεψη του Ρίου, του Λιμανιού της Πάτρας, του Ρωμαϊκού Ωδείου, του Κάστρου, του Γλαύκου των εγκαταστάσεων της Achaia Claus, τα Ψηλά Αλώνια και γνωριμία με τη νυχτερινή πόλη, τα καφέ και τα μπαράκια.

3η μέρα: Αίγιο, Αιγείρα, Σικυών, Αρχαία Κόρινθος, Λουτράκι - Περαχώρα

Πρωϊνό στο ξενοδοχείο και ξεκίνημα της εκδρομικής ημέρας με πρώτη πρωϊνή στάση την όμορφη πόλη του Αιγίου και το Πλάτανο του Παυσανία. Σύντομη επίσκεψη της πόλης και του ναού της Παναγιάς της Τρυπητής. Εθελοντική επίσκεψη του Λαογραφικού Ιστορικού Μουσείου.
Συνέχεια από την Εθνική Πατρών Κορίνθου και έξοδος στο Κιάτο για την Αρχαία Σικυώνα. Επίσκεψη του χώρου και του Μουσείου ξενάγηση. συνέχεια για την Αρχαία Κόρινθο και επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο.

 ΓΥΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ 610 ΧΙΛ.

Μαραθώνας αξιοθέατα μουσεία αθλητικοί χώροι

Πηγή: http://www.e-marathon.gr
Παναγία η Μεσοσπορίτισσα
Ο ιερός ναός της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας βρίσκεται στη ΝΔ άκρη του Μεγάλου Έλους. Εορτάζεται στις 21 Νοεμβρίου, των Εισοδίων της Θεοτόκου. Από πλευράς τεχνοτροπίας, προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η οροφή του ναού που αποτελείται από λεπτούς ξύλινους κορμούς. Δίπλα στο ναό βρέθηκαν τα λείψανα του τροπαίου της μάχης του Μαραθώνα, χτισμένα μέσα σ'ένα πύργο, από τον καιρό του Μεσαίωνα. 
Το κτήμα Μπενάκη
Στη λεωφόρο Κάτω Σουλίου, σε απόσταση περίπου 4 χλμ. από το Μαραθώνα, βρίσκονται το κτήμα και η επιβλητική έπαυλη Μπενάκη. Το κτήμα κάποτε έφτανε μέχρι το Λιμικό (Ραμνούντα). Αγοράστηκε το 1911 από τον τότε Υπουργό Εθνικής Οικονομίας Εμμ. Μπενάκη και είχε έκταση 30.000 στρέμματα. Σήμερα έχει έκταση 2.500 στρέμματα και ανήκει στο Ίδρυμα του Μουσείου Μπενάκη (από το 1962). Ο πρώτος ιδιοκτήτης του κτήματος ήταν ο πρίγκηπας Κατακουζινός, ο οποίος το αγόρασε από τον Ομέρ Πασά. Το 1836 ο Κατακουζινός έδωσε το κτήμα ως προίκα στη θυγατέρα του Ελπίδα, για το γάμο της με τον Σκαρλάτο Σούτσο. Από τους κληρονόμους του Αλέξ. Σούτσου αγόρασε το κτήμα ο Εμμ. Μπενάκης. Οι παλιότεροι αναγνωρίζουν τη συμβολή του κτήματος Μπενάκη στην επιβίωση της περιοχής σε δύσκολες εποχές.
Μουσεία
Αρχαιολογικό Μουσείο Μαραθώνα
Στο χώρο των ανασκαφών του Βρανά στο Μαραθώνα, κοντά στο μεσοελλαδικό νεκροταφείο, στους πρόποδες του βουνού Αγριελίκι, βρίσκεται το Μουσείο Μαραθώνα. Κατασκευάστηκε με δαπάνη του φιλάρχαιου επιχειρηματία Ευγένιου Παναγόπουλου, εγκαινιάστηκε τον Ιούλιο του 1975 και φιλοξενεί ευρήματα των ανασκαφών της ευρύτερης περιοχής.
Κέντρο Προβολής Μαραθωνίου Δρόμου (Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου)
Η ιστορία του Μαραθωνίου Δρόμου, του πλέον ταυτισμένου με το πνεύμα του Ολυμπισμού αγωνίσματος, στεγάζεται στο Κέντρο Προβολής Μαραθωνίου Δρόμου, το οποίο βρίσκεται στο νεοκλασικό κτίριο του πρώην 1ου Δημοτικού Σχολείου Μαραθώνα που ανακαινίστηκε και μετατράπηκε σε Πολιτιστικό Κέντρο για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004.
Το Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου - Κέντρο Προβολής Μαραθωνίου Δρόμου στεγάζει μόνιμα την έκθεση «Ολυμπιακοί Μαραθώνιοι». Μια έκθεση του Ολυμπιακού Μουσείου της Λωζάνης - δωρεά προς το Δήμο Μαραθώνα - που αποτελείται από κείμενα και φωτογραφίες, μέσα από τα οποία παρουσιάζεται η ιστορία των Ολυμπιακών Μαραθωνίων. Επίσης, στεγάζονται μικρότερες θεματικές ενότητες που αναφέρονται στους Ολυμπιονίκες, τους Μαραθώνιους Πόλεων, τις γυναίκες στο Μαραθώνιο, τον εξοπλισμό του Μαραθωνοδρόμου.
Το Κέντρο Προβολής Μαραθωνίου Δρόμου από απλή φωτογραφική έκθεση έχει μετατραπεί σε ένα μοναδικό αθλητικό μουσείο, το σπίτι του Μαραθωνίου Δρόμου όπου ήδη φιλοξενούνται οι συλλογές των μεγάλων μας αθλητών: Στέλιου Κυριακίδη, Χρήστου Βαρτζάκη, Μαρίας Πολύζου ,Τάκη Σκουλή, Νίκου Πολιά, Σπύρου Ανδριόπουλου, Μιχάλη Κούση, Χρήστου Σωτηρόπουλου, Θανάση Ραγάζου και Παναγιώτας Νικολακοπούλου- Λουβή. Επίσης μετά την ευγενική προσφορά της οικογένειας του βαλκανιονίκη –ειρηνιστή Γρηγόρη Λαμπράκη φιλοξενούνται σε ειδικό χώρο όλο το αρχειακό υλικό που αφορά στην «δράση» της ζωής του και στην αθλητική του πορεία.
Επιπλέον, στο Κέντρο Προβολής Μαραθωνίου Δρόμου φυλάσσεται η Μαραθώνια φλόγα σ' έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, η οποία άναψε για πρώτη φόρα στις 3 Νοεμβρίου 2007 στα πλαίσια τελετής η οποία έλαβε χώρα στον Τύμβο του Μαραθώνα.
Μουσείο ΕΥΔΑΠ
Βρίσκεται στο χώρο της τεχνητής λίμνης του Μαραθώνα και φιλοξενεί εκθέματα και ντοκουμέντα από την ανέγερση του φράγματος και τους παλαιότερους χρόνους λειτουργίας του.
Αθλητικοί Χώροι
Το Στάδιο Μαραθώνα
Αμέσως μετά την αφετηρία Μαραθωνίου Δρόμου βρίσκεται το Στάδιο του Μαραθώνα, το οποίο χτίστηκε στη θέση του παλαιού Σταδίου. Το έργο της ανάπλασης της αφετηρίας του Μαραθωνίου Δρόμου και του Σταδίου ολοκληρώθηκε πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004
Η αφετηρία του Μαραθωνίου Δρόμου
Η αφετηρία του Μαραθωνίου Δρόμου βρίσκεται έξω από το Στάδιο του Μαραθώνα και πρόκειται για υπερσύγχρονο Ολυμπιακό έργο. Στον ίδιο χώρο βρίσκεται και ο βωμός που φιλοξενήθηκε και διανυκτέρευσε η Ολυμπιακή Φλόγα. Η εκκίνηση του Μαραθωνίου αγωνίσματος δίνεται από εδώ και καταλήγει στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η ιστορική κλασική διαδρομή έχει καθιερωθεί από το 1924 στα 42.195 μ. Ο Μαραθώνιος έχει τις ρίζες του στην Αρχαία Ελλάδα, όταν ένας αγγελιοφόρος έτρεξε περίπου 41 χιλιόμετρα από το Μαραθώνα μέχρι την Αθήνα για να ανακοινώσει τη νίκη των Ελλήνων κατά των Περσών στη μάχη του Μαραθώνα. Ο Μαραθώνιος Δρόμος έχει ιδιαίτερη σημασία στην Ελλάδα, όχι μόνο διότι συμβολίζει την ελληνική ιστορία, αλλά και γιατί στον πρώτο σύγχρονο Μαραθώνιο των αγώνων του 1896, ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης ήταν ο Έλληνας Σπύρος Λούης.
Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο
Αξιόλογο Ολυμπιακό έργο που φιλοξένησε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 δυο Ολυμπιακά αθλήματα, την κωπηλασία και το κανόε-καγιάκ. Το Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο Σχινιά-Μαραθώνα διαθέτει: Κτίριο εξυπηρέτησης αθλητών, κουζίνα, χώρο εστίασης αθλητών, χώρο συγκέντρωσης ομάδων, ζύγιση αθλητών, ιατρείο αθλητών, φυσιοθεραπεία, massage, τέσσερα δωμάτια για έλεγχο αντιτόπινγκ και τριάντα δύο δωμάτια ξεκούρασης αθλητών, καθώς και άνετους χώρους στάθμευσης και μετεπιβίβασης και θέσεις προσβάσιμες σε χειριστές αμαξιδίων.
Φυσικές Ομορφιές
Το φαράγγι της Οινόης
Το φαράγγι της Οινόης αποτελεί μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, μοναδικό στην Αττική. Συνδυάζει την εξαίρετη φυσική ομορφιά ενός κατάφυτου φαραγγιού που το διασχίζει ο Χάραδρος, με κρυστάλλινες πηγές και μικρές λιμνούλες, αλλά αποτελεί και έναν τόπο ιδιαίτερου ιστορικού ενδιαφέροντος. Εδώ βρίσκονται το σπήλαιο του Πανός, τα ερείπια του μεσαιωνικού πύργου, το πύθιο αλλά και τα ερείπια του αγροκτήματος του Ηρώδου του Αττικού (Μάνδρα της Γριάς) και όμορφα χριστιανικά εκκλησάκια.
Το σπήλαιο του Πανός
Η περιοχή του Μαραθώνα στην αρχαιότητα αποτελούνταν από 4 δήμους που συνιστούσαν την περίφημη τετράπολη (Μαραθώνας, Οινόη, Προβάλινθος και Τρικόρυνθος). Στην ακρόπολη της Οινόης, όπως αναφέρει ο Παυσανίας (Αττικά 38,7), «ολίγον απώτερου του πεδίου, Πανός εστίν όρος και σπήλαιον θεάς». Η είσοδος του σπηλαίου, συνεχίζει ο Παυσανίας, είναι στενή, αλλά όταν μπαίνεις, βλέπεις δωμάτια και λουτρά και βράχια σε σχήμα κατσικιών. Το σπήλαιο βρίσκεται 3 χλμ. δυτικά του σημερινού Μαραθώνα σε υψόμετρο 118 μ., νότια της αρχαίας χαράδρας του μικρού ποταμού που πηγάζει από τις πλαγιές του Πεντελικού και χύνεται στον κόλπο του Μαραθώνα. Το σπήλαιο έχει δύο εισόδους και το κοίλωμά του έχει μήκος 75 μ. και πλάτος 15 μ. Μέσα στο σπήλαιο σχηματίζονται 5 μεγάλες αίθουσες με σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε αποχρώσεις λευκού, γαλάζιου και κόκκινου χρώματος. Το σπήλαιο ερευνήθηκε μερικώς το 1958 και από τότε παραμένει κλειστό.
Μακαρία πηγή
Ο Παυσανίας αναφέρει στην περιγραφή του της περιοχής του Μαραθώνα και την πηγή Μακαρία και καταλήγει: «Εδώ, η Μακαρία, κόρη της Δηιάνειρας και του Ηρακλέους, σφάκτηκε μόνη της κι έτσι έγινε δυνατόν στους Αθηναίους να νικήσουν στον πόλεμο και στην πηγή να πάρει το όνομά της». Η αρχαία Μακαρία είναι η μεγάλη πηγή (Μεγάλο Μάτι) που αναβλύζει και σήμερα πλάι στο δρόμο Μπέη-Κάτω Σουλίου, στο βορειοανατολικό άκρο της πεδιάδας, κάτω από το βουνό Σταυροκοράκι. Κάποτε από τα πλούσια νερά της υδρευόταν η Αθήνα, όπως είναι φανερό από το αντλιοστάσιο που βρίσκεται εκεί. Στη γερμανική κατοχή προστατευόταν από φρουρά. Σώζεται ακόμη απείραχτο το μικρό οχυρό για το φρουρό του κατοχικού στρατού. Σήμερα τα νερά της εμπλουτίζουν το στίβο του Ολυμπιακού Κωπηλατοδρομίου.
Εθνικό Πάρκο Σχινιά
Το δάσος του Σχινιά Μαραθώνα βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Αττικής, σε απόσταση 45χλμ. από την Αθήνα, και καταλαμβάνει την παραλιακή ζώνη της περιοχής μήκους 3χλμ και πλάτους 450μ.περίπου. Βόρεια και ανατολικά του δάσους εκτείνεται το έλος του Μαραθώνα και πέρα από το έλος υπάρχουν καλλιέργειες και λοφοειδείς ασβεστολιθικοί σχηματισμοί καλυπτόμενοι από θάμνους και φρύγανα. Δυτικά εκτείνεται η πεδιάδα του Μαραθώνα.
Η περιοχή περιλαμβάνει μία ποικιλία βιότοπων και υγροβιότοπων οι οποίοι είναι μοναδικοί για την Αττική και σπάνιοι για τον Ελλαδικό χώρο. Σε μικρή σχετικά έκταση συνυπάρχουν η βλάστηση των αμμωδών παραλίων, το δάσος της Pinuspinea - P . halepensis , η βλάστηση των υγροβιότοπων (με γλυκά και υφάλμυρα νερά) και η θαμνώδεις βλάστηση των γύρωθεν λόφων.
Επίσης, αξίζει να σημειωθεί η ύπαρξη στην περιοχή μιας πλούσιας πανίδας (κυρίως ορνιθοπανίδα).
Η περιοχή του Σχινιά ακόμη και σήμερα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από οικολογική άποψη, αφενός λόγω της ποικιλίας και σπανιότητας των βιότοπων και υγροβιότοπων της και αφετέρου γιατί έχει έντονα υποβαθμιστεί και κινδυνεύει να καταστραφεί εντελώς από τις συνεχιζόμενες με αυξανόμενο ρυθμό ανθρώπινες επεμβάσεις.

Πηγή: www.marathon.gr

Μαραθώνας φυσικό περιβάλον μορφολογία κλίμα

Πηγή: www.e-marathon.gr
Φυσιογραφία-Μορφολογία
Η περιοχή του δάσους του Σχινιά έχει πεδινό χαρακτήρα. Οι κλίσεις είναι μικρές 0-2% και μόνο η αμμώδεις γυμνή παραλιακή ζώνη παρουσιάζει μία μεγαλύτερη κλίση προς την θάλασσα. Η περιοχή αυτή του δάσους εμφανίζεται ομαλότερη στο ανατολικό της τμήμα, το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι σχεδόν επίπεδο και διακόπτεται από περιορισμένες χαμηλές εξάρσεις θινών μέχρι ένα μέτρο περίπου. Αντίθετα στο δυτικό τμήμα του δάσους και κυρίως προς την παραλία οι εξάρσεις γίνονται πιο συχνές και είναι μεγαλύτερου ύψους. Η παρατηρούμενη διαφορά μεταξύ των δύο τμημάτων συνδέεται κυρίως με το γεγονός ότι το ανατολικό τμήμα το προστατεύει από τους ανέμους η επιμήκης προέκταση του Μύτικα-Κυνόσουρας και επιπλέον το τμήμα αυτό δέχεται ανέκαθεν πιο έντονη την «ισοπεδωτική» ανθρώπινη παρουσία.
Εκτός από τις εξάρσεις των θινών η έκταση του δάσους διακόπτεται επίσης από τις κοίτες κάποιων παλαιών μικρών ρεμάτων οι οποίες τείνουν σταδιακά να εξαφανιστούν σταδιακά αφού η δράση τους διακόπηκε από την κατασκευή του δρόμου κατά μήκος όλης της βόρειας πλευράς και από την διάνοιξη των αποστραγγιστικών τάφρων εκατέρωθεν του δάσους.
Βόρεια και ανατολικά του πευκοδάσους του Σχινιά υπάρχουν χαμηλότερες θέσεις που κατακλύζονται με νερά και δημιουργούν το άλλοτε μεγάλο έλος του Μαραθώνα. Σήμερα ένα μέρος της έκτασης του έλους, με τα αποστραγγιστικά έργα και της επιχωματώσεις που έγιναν, έχει μετατραπεί σε γεωργική έκταση και ζώνη παραθεριστικής κατοικίας, ενώ ένα άλλο μέρος καταλαμβάνεται από το κωπηλατοδρόμιο και κάποιες τηλεπικοινωνιακές εγκαταστάσεις. Η ελώδης έκταση που απέμεινε κομματιάζεται με ένα δίκτυο δρόμων και ένα δίκτυο καναλιών που καταλήγει με δύο αποστραγγιστικούς αγωγούς εκατέρωθεν του δάσους στη θάλασσα. Το έλος αυτό κατακλύζεται τον χειμώνα από νερά, ενώ το καλοκαίρι σχεδόν αποξηραίνεται, ιδιαίτερα τα εξαιρετικώς ξηρά και θερμά χρόνια.
Ανατολικά του δάσους και του έλους υψώνεται ο στενόμακρος λοφώδης ασβεστολιθικός σχηματισμός του Μύτικα που καταλήγει στο ακρωτήριο Κυνόσουρα,με αρκετά απότομες κλίσεις.
Κλίμα
Στο Σχινιά δεν υπάρχει κανένας μετεωρολογικός σταθμός. Τα στοιχεία για την εκτίμηση των κλιματικών συνθηκών της περιοχής προέρχονται από τους βιοκλιματικούς χάρτες, τη μελέτη της βλάστησης και τα δεδομένα του μετεωρολογικού σταθμού της Ραφήνας που βρίσκεται σε απόσταση 12χιλ.από το Σχινιά.
Σύμφωνα με τα δεδομένα του σταθμού της Ραφήνας και το ομβροθερμικό διάγραμμα BAGNOULIS - GAOUSSEN 1957, η ξηροθερμική περίοδος διαρκεί περισσότερο από πέντε μήνες (Απρίλιος-Σεπτέμβριος), το ετήσιο ύψος βροχής είναι 387 εκ., το δε μέγιστο των βροχοπτώσεων εμφανίζεται το χειμώνα και ακολουθεί το φθινόπωρο, η άνοιξη και το καλοκαίρι.
Από τον αριθμό των βιολογικά ξηρών ημερών που κυμαίνεται μεταξύ 125 και 150 προκύπτει ότι ο χαρακτήρας του βιοκλίματος της περιοχής είναι ο έντονος θερμομεσογειακός, από δε το βροχοθερμικό πηλίκο ( Q ) συνάγεται ότι η περιοχή ανήκει στον ημίξερο βιοκλιματικό όροφο με χειμώνα ήπιο (Q =61,45 , m =6,2) σπάνιους παγετούς και χιόνια.
Γενικά οι άνεμοι που κυριαρχούν στην περιοχή είναι βόρειοι, ενώ την καλοκαιρινή περίοδο, βορειοανατολικοί. Από τα μέσα Ιουλίου μέχρι τέλος Οκτωβρίου, οι άνεμοι γίνονται περισσότερο ασταθείς, πιο συχνοί και πιο ισχυροί. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ξερό και θερμό καλοκαίρι δημιουργεί ισχυρούς κινδύνους για πυρκαγιές.
Ως προς την σχετική υγρασία, η μέση ετήσια ανέρχεται σε 67%, με ξηρότερο μήνα τον Ιούλιο (57%) και υγρότερο τον Φεβρουάριο με 75%.

Πηγή: www.e-marathon.gr

Σουνιο, Λαιμός και Λίμνη Βουλιαγμένης, Σούνιο, επιστροφή Αθήνα

Γνωρίζετε ασφαλώς ότι ένα από τα πιό εντυπωσιακά βασιλέματα είναι αυτό του Σουνίου!
Η ANSA International σας προτείνει λοιπόν μια ρομαντική πρακτική εκδρομή απολύτου ευχαρίστησης στο Σούνιο!

Σημείο εκκίνησης όπου εσείς διαμένετε. Σας βολεύει η Συγγρού 27Β; Σας περιμένουμε να σας ετοιμοπαραδώσουμε ένα αυτοκίνητο για την περίσταση που οδηγώντας το θα απολαμβάνετε ταυτόχρονα την μοναδική διαδρομή που η θάλασσα τη συνοδεύει σχεδόν σε όλο της το μήκος. Τα χιλιόμετρα είναι περίπου 70 επιλέγοντας τη νότια παραλιακή διαδρομή και περνώντας από τον εντυπωσιακό Λαιμό και τη Λίμνη Βουλιαγμένης.
Πολλές οι προκλήσεις στο δρόμο να κάνετε στάση και να χαζέψετε τον συνήθως ήρεμο Σαρωνικό.
Σχηματικά σας παραθέτουμε εδώ τη διαδρομή και μερικές δικές μας φωτό που τραβήξαμε για σας!

Μία στάση στο Λαιμό Βουλιαγμένης.

 

Ο Λαιμός Βουλιαγμένης είναι ένας πράσινος παράδεισος που κρύβει μέσα του πολυτελείς ξενοδοχειακές, εστιατοριακές εγκαταστάσεις. Μπαίνοντας αριστερά θα συναντήσετε την οργανωμένη παραλία, δεξιά την είσοδο του ξενοδοχείου Αστέρα Βουλιαγμένης, και λίγο πριν την μύτη εγκαταστάσεις ελλιμενισμού κότερων. Ο δρόμος οδηγεί σε πολλά σημεία ρέμβης και μια μικρή βολτίτσα με τα πόδια θα βρείτε εντυπωσιακά γεωλογικά βράχια που αιώνια παίζουν με τη θάλασσα παρέχοντάς της το δικαίωμα να τα "γλύφουν" και πολύ αργά να τα αναμορφώνουν... 

Προφανώς δεν διαθέτετε πάρα πάνω χρόνο πέρα από τον απαραίτητο για την απαθανάτιση του μοναδικού τοπίου.

Ο,τι και να σας περιγράψουμε είναι λίγο γιατί το τοπίο είναι μαγευτικό....

Η Λίμνη της Βουλιαγμένης:
Η λίμνη Βουλιαγμένης βρίσκεται στη Ν. Ακτή της Αττικής σε απόσταση 25 χιλ. από την Αθήνα.
Εντυπωσιακά κατακρημνισμένα (διαβρωμένα) βράχια αγκαλιάζουν τα γαλάζια νερά της και κρύβουν ένα υδάτινο θησαυρό δίπλα στη θάλασσα και το δρόμο. Η Λίμνη προσφέρει στον οδηγό και τον συνοδηγό  θέαμα, δυνατότητα για κολύμπι και άσκηση σε φυσικές θεραπευτικές λουτροπηγές, ψυχαγωγία και άψογη εξυπηρέτηση στην τοπική καφετηρία. Παρέχεται και δωρεάν πάρκινγκ.
Η λίμνη της Βουλιαγμένης, έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο της φύσης και προστατευόμενος υγρότοπος. Έχει συμπεριληφθεί στον Εθνικό κατάλογο «NATURA 2000» και προστατεύεται από τη Διεθνή σύμβαση «RAMSAR» .
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 8€
Δημότες Βουλιαγμένης & παιδιά από 5-12 ετών: 5€
Παιδιά από 4 ετών και κάτω: δωρεάν
'Έφηβοι από 13 ετών και πάνω: 8€
Συνέχεια της διαδρομής προς το Σούνιο :
Μένουν ακόμη 50 περίπου χιλιόμετρα μέχρι το Σούνιο τον τελικό προορισμό και οι στροφές οι όμορφη ακτογραμμή, με τις δημοφιλέστερες παραλίες της Αττικής, μέχρι το Σούνιο απορροφά τον χρόνο του οδηγού και του συνοδού του. Θα συναντήσετε δίαφορους οικισμούς όπως την Αγία Μαρίνα, την Σαρωνίδα, την Παλαιά Φώκαια, το Θυμάρι, τον Χάρακα και τα Λεγραινά πριν καταλήξετε στον ακρωτήρι με τον Ναό του Ποσειδώνα.
Πολλά έχουμε να υπογραμμίσουμε εδώ δικές μας και ξένες εμπειρίες! Πριν απ' όλα την ύπαρξη του εθνικού Δρυμού του Σουνίου όπου οι ειδικοί έχουν ανακαλύψει και χαράξει καταπληκτικούς πεζόδρομους. Φυσικά μέχρι την έναρξή του μονοπατιού μπορείτε να πάτε με το αυτοκίνητο. Αλλά δεν είναι εδώ το θέμα μας. Ο τελικός προορισμός είναι :

Το νοτιότερο άκρο της Αττικής (σε απόσταση 65 χμ. από την Αθήνα) όπου βρίσκεται το ακρωτήριο του Σουνίου. Πρόκειται για μια ειδυλλιακή περιοχή που παρουσιάζει και ιδιαίτερο αρχαιολογικό ενδιαφέρον καθώς εδώ βρίσκεται ο αρχαίος ναός του Ποσειδώνα, ένα από τα σημαντικότερα ιερά της αρχαιότητας. Βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του λόφου (σε υψόμετρο 60 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας) και μοιάζει με συνθετικό κρίκο που ενώνει ουρανό, γη και θάλασσα.
Στο χώρο αυτό οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το θεό της θάλασσας, τον Ποσειδώνα.

Ο ναός κτίστηκε τη δεκαετία 450 – 440 π.Χ., την εποχή δηλαδή που έμεινε στην ιστορία ως ΄΄ο χρυσός αιώνας του Περικλή΄΄. Ήταν ένας μεγαλόπρεπος ναός που αποτελούνταν από 34 κίονες δωρικού ρυθμού. Από αυτούς σήμερα σώζονται μόνο οι 15. Ο ναός είναι κτισμένος από μάρμαρο Αγριλέζας και χωρίς εσωτερική κιονοστοιχία. Όπως φαίνεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα το ιερό έχει οικοδομηθεί πάνω στα θεμέλια προγενέστερου ναού, αφιερωμένου και πάλι στον Ποσειδώνα. Όσο αφορά τον αρχιτέκτονα που σπουδαίου αυτού ιερού εικάζεται ότι είναι ο ίδιος που έκτισε και τον ναό του Ηφαίστου στο Θησείο, το όνομα του οποίου – δυστυχώς – παραμένει άγνωστο.
Σύμφωνα με την μυθολογία, από το Ακρωτήριο του Σουνίου αυτοκτόνησε ο βασιλιάς της Αθήνας Αιγαίας. Ο μύθος λέει ότι ο Αιγαίας περίμενε στο Σούνιο να δει το καράβι του γιου του Θησέα να επιστρέφει από την Κρήτη. Ως γνωστόν ο Θησέας είχε πάει στο παλάτι του Μίνωα να αντιμετωπίσει τον Μινώταυρο. Με την βοήθεια της Αριάδνης κατάφερε να νικήσει το φοβερό τέρας. Κατά την επιστροφή του όμως ξέχασε να σηκώσει τη λευκή σημαία, το σύμβολο της νίκης. Έτσι, ο Αιγαίας είδε να επιστρέφει το καράβι με μαύρη σημαία και πίστεψε ότι ο Μινώταυρος είχε κατασπαράξει τον γιο του. Μην αντέχοντας τον πόνο, έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε. Από τότε το πέλαγος ονομάστηκε Αιγαίο.
Το Σούνιο φημίζεται για το μαγευτικό του ηλιοβασίλεμα. Εδώ θα απολαύσετε – κατά κοινή ομολογία – το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της Αττικής. Οι εντυπωσιακές πορφυροκόκκινες αποχρώσεις του χαρίζουν στον ναό του Ποσειδώνα μια λάμψη θεϊκή. Το πέλαγος αποκτά μοναδικές αποχρώσεις και μοιάζει πιο μυστηριώδες από πότε.

Περισσότερες δικές μας μοναδικές φωτογραφίες θα βρείτε στο facebook μας απ' όπου πριν ακόμα πάτε θα μαγευτείτε. Η αποζημείωση των χιλιομέτρων, του χρόνου που ξοδέψατε νάρθετε μέχρι εδώ είναι περισσή. Αφού απολαύσετε τη θέα της θάλασσας αφήνοντας τη φαντασία σας να δεί τον Θησέα και να κλέψει τον χρυσαφένιο ήλιο του δειλινού θα ανατρέξετε στο πλησιέστερο ταβερνάκι για τα κλασσικά θαλασσινά ορεκτικά με μπυρίτσα ή το άσπρο κρασάκι.
Καλά να τα περνάτε φίλοι μας και η ANSA πάντα θα σας προσέχει. Καλή επιστροφή στην Αθήνα...

Μαραθώνας αρχαιολογικοί χώροι μνημεία επισκέψεις

Πηγή : http://www.e-marathon.gr/
History is already around us
Of the present or of the past!
Articles soon, are coming !
Ο ιστορικός πλούτος της περιοχής του Μαραθώνα είναι απερίγραπτος. Πάνω από βουνά και μέσα από σπηλιές φαντασίας και την συνδρομή ασφαλώς των ιστορικών, μπορεί μόνο κάποιος να δει και να καταλάβει την αξία του τοπίου αυτού όπου οι αξίες της ανδρείας, του πατριωτισμού, της πολεμικής τέχνης, της υπεράσπισης του πολιτισμού της Ελλάδας αντιπροσωπεύθηκαν επάξια από μια χούφτα καλά οργανωμένους και ηθικά εξοπλισμένους 'Ελληνες.
Τα ιστορικά και αρχαιολογικά επισκέψιμα σημεία του Μαραθώνα είναι αμέτρητα. Κάθε πέτρα κάθε μέτρο γης έχει να διηγηθεί τη δική του ιστορία. Σε αυτήν λοιπόν την πρόκληση της φαντασίας και της πραγματικότητας θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε, συμβαδίζοντας με το χρόνο, ο οποίος ανεξάρτητα από τα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και τουριστικά δρώμενα βαθαίνει αποστάσεις, εμβαθύνει καταστάσεις, κρύβει, φανερώνει, μιλά, θυμώνει, σιωπά, χαίρεται, λυπάται, εκδικείται, ανάλογα με τα ερεθίσματα (έργα) των φίλων και συνάμα εχθρών του, των ανθρώπων...
 Μνημεία – Επισκέψεις
Ο Μαραθώνας εκτός από τις φυσικές ομορφιές, διαθέτει πλούσιο ιστορικό και πολιτιστικό παρελθόν. Το όνομα του Μαραθώνα είναι γνωστό στα πέρατα της οικουμένης. Η γεωγραφική του θέση και το εύφορο έδαφος, έκαναν τον Μαραθώνα ιδανικό τόπο για την ανάπτυξη της ειρηνικής ανθρώπινης δραστηριότητας και τον ανέδειξαν σε σκαλοπάτι της Αττικής, για την υποδοχή του πολιτισμού από τους προϊστορικούς χρόνους. Κορυφαία στιγμή στην ιστορία του, η μάχη του 490 π.χ., κατά την οποία οι Αθηναίοι υπέρμαχοι όλων των Ελλήνων, απέτρεψαν τον ανατολικό δεσποτισμό και διαφύλαξαν όχι μόνο τον Ελληνικό, αλλά και τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Αντίγραφο του Θησαυρού των Αθηναίων
Αντίγραφο του Θησαυρού των Αθηναίων υπάρχει στη βάση του φράγματος της λίμνης του Μαραθώνα. Ο Θησαυρός των Αθηναίων ήταν από τα πιο σπουδαία και εντυπωσιακά κτίσματα του τεμένους του Απόλλωνα, οικοδομήθηκε από την αθηναϊκή δημοκρατία στα τέλη του 6ου ή στις αρχές του 5ου αι. π.Χ. και δέσποζε επάνω στην Ιερά οδό. Το κτίσμα αυτό ήταν ένα είδος θησαυροφυλάκιου της Αθήνας, στο οποίο φυλάσσονταν τρόπαια από σημαντικές πολεμικές νίκες της πόλης και άλλα αντικείμενα που είχαν αφιερωθεί στο ιερό. Σύμφωνα με μία ερμηνεία, η οποία στηρίζεται κυρίως στην περιγραφή του περιηγητή Παυσανία και στην επιγραφή που σώζεται στην πρόσοψη της νότιας κρηπίδας, ο θησαυρός οικοδομήθηκε σε ανάμνηση της απόκρουσης του περσικού κινδύνου μετά τη μάχη στο Μαραθώνα το 490 π.Χ.
Μεσαιωνικός πύργος στην Οινόη
Κοντά στο Πύθιο του θεού Απόλλωνα στην Οινόη δεσπόζει ο επιβλητικός μεσαιωνικός πύργος. Λέγεται ότι ήταν εξοχική κατοικία της οικογένειας Δελαρός. Χτίστηκε περίπου το 1250μ.Χ. από τον Όθωνα Δελαρός, ιδρυτή του ελληνικού κλάδου του ομώνυμου οίκου ευγενών της Βουργουνδίας.
Επίσης, ΒΔ της Οινόης σώζεται η λεγόμενη «Μάντρα της Γριάς» ένας περίβολος διαμέτρου 3.300 μ., ο οποίος περιέκλειε το αγρόκτημα που είχε προσφέρει ο Ηρώδης στη γυναίκα του Ρηγίλλα. Μέσα σ' αυτό υπήρχαν οικήματα, εγκαταστάσεις και πιθανότατα η έπαυλή του. Η είσοδος ήταν μνημειακή, μια τοξωτή πύλη. Σώζονται επιγραφές, στήλες και προτομές.
Πρωτοελλαδικό νεκροταφείο στο Τσέπι
Στη θέση Τσέπι, στις παρυφές της πεδιάδας του Μαραθώνα, στους πρόποδες του μικρού βουνού Κοτρώνι, εκτείνεται ένα από τα μεγάλα προϊστορικά κέντρα του Μαραθώνα. Πρόκειται για ένα νεκροταφείο πρωτοελλαδικής περιόδου (3200-2000 π.Χ.), συστηματικής μορφής. Από τα πολυάριθμα ευρήματα που βρέθηκαν στους τάφους προκύπτει πως το νεκροταφείο αυτό το χρησιμοποιούσαν κάτοικοι των νησιών των Κυκλάδων, που για εμπορικούς λόγους είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολική Αττική.
Αντίγραφο του τροπαίου της μάχης του Μαραθώνα
Το αντίγραφο του τροπαίου της μάχης του Μαραθώνα, βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας. Από πληροφορίες προκύπτει ότι εκεί τάφηκαν ομαδικά οι νεκροί Πέρσες, διότι βρέθηκαν λείψανα οστών άτακτα τοποθετημένα, που φαίνεται πως ανήκουν σε εκατοντάδες νεκρούς. Τα λείψανα του πραγματικού τροπαίου βρίσκονται στο Μουσείο του Μαραθώνα.
Μεσοελλαδικοί τύμβοι στο Βρανά
Ένα από τα σημαντικότερα νεκροταφεία της περιοχής είναι του Βρανά, μεσοελλαδικής περιόδου (2000-1600 π.Χ.). Αποτελείται από επτά ταφικούς τύμβους, οι τέσσερις εκ των οποίων ερευνήθηκαν από τον Σπ. Μαρινάτο (1970-1972) και έφεραν στο φως αγγεία και κτερίσματα που εκτίθενται στο Μουσείο του Μαραθώνα. Το μεσοελλαδικό νεκροταφείο βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το Μουσείο του Μαραθώνα.
Μυκηναϊκός θολωτός τάφος στο Βρανά
Σε απόσταση 400 μ. από το μεσοελλαδικό νεκροταφείο του Βρανά σώζεται πλήρης θολωτός μυκηναϊκός τάφος εσωτερικού ύψους 7,20 μ., αναστηλωμένος και στεγασμένος. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν χρυσό αγγείο και κύπελλο, καθώς επίσης και τάφος με δύο σκελετούς αλόγων σε πλάγια στάση. Ο θολωτός τάφος του Μαραθώνα είναι μια σπάνια ταφική κατασκευή στην Αττική και χρονολογείται στο 1450-1380 π.Χ. Είχε ερευνηθεί το 1933-1935 από τον καθηγητή Γ. Σωτηριάδη και αναστηλώθηκε το 1958.
Στην ίδια περιοχή βρέθηκε κλασικός τύμβος ύψους άνω των 3 μ. και διαμέτρου 30 μ., που ερευνήθηκε μερικώς από τον Σπ. Μαρινάτο. Βρέθηκαν 11 ταφές, από τις οποίες οι δύο ήταν καύσεις. Ο Μαρινάτος υπέθεσε ότι ο τύμβος ανήκει στους πεσόντες Πλαταιείς της μάχης του Μαραθώνα.
Το Πύθιο της Οινόης
Ιερό Απόλλωνος Πυθίου στην Οινόη. Εποχής Ηρώδου του Αττικού. Στην περιοχή του Δήμου της Οινόης υπήρχε το ιερό του Απόλλωνος Πυθίου, απ'όπου ξεκινούσε η επίσημη αντιπροσωπεία για τους Δελφούς. Πολύ κοντά στο μεσαιωνικό πύργο της Οινόης ερευνήθηκε το 1972 από τον Σπ. Μαρινάτο μεγάλο οικοδόμημα, αποτελούμενο από ορθογώνιο περιστύλιο διαστάσεων 13.6 x 17.3 μ. Η ατελής ανασκαφή δεν επιτρέπει τη συναγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Η λιθουργική εργασία των μαρμάρων τοποθετεί το έργο στην εποχή του Ηρώδου του Αττικού. Θεωρείται πιθανώς εγκοιμητήριο και συσχετίζεται με το Πύθιο
Ιερό Αιγυπτίων Θεών
Στα όρια του Δήμου Μαραθώνα με τη Νέα Μάκρη, δίπλα στη θάλασσα, στο έλος της Μπρεξίζας (γνωστό ως «μικρό έλος»), 1.500 μ. νότια από τον Τύμβο των Αθηναίων βρέθηκαν το 1968 τα λείψανα μεγάλου αιγυπτιακού ιερού, αφιερωμένου στη Θεά Ίσιδα και αργότερα (το 1978) στην ανατολική πλευρά του περίβολου του Ισείου, συγκρότημα ρωμαϊκού λουτρού, βαλανείου που τοποθετείται στο 2ο αιώνα μ.Χ., την εποχή του Ηρώδου του Αττικού του Μαραθώνιου.
Αρχαιολογικός χώρος Ραμνούντος
Στα όρια του Δήμου Μαραθώνα και του Γραμματικού εκτείνεται ο αρχαιολογικός χώρος του Ραμνούντος - ο καλύτερα διατηρημένος αρχαίος δήμος της Αττικής. Ήταν ο δήμος της Ατλαντίδος φυλής και στην περιφέρειά του περιλαμβανόταν εκτός από τα δασωμένα βουνά και μια εύφορη μικρή πεδιάδα που σήμερα ονομάζεται Λιμικό και που το νότιο τμήμα της φτάνει στο Κάτω Σούλι. Έχουν αποκαλυφθεί δύο ιερά - το ιερό της αυστηρής θεάς Νέμεσης, συνδεδεμένο με τα μεγαλύτερα ονόματα της κλασικής τέχνης του Φειδία και του Αγορακρίτου - και το ιερό του ιαματικού θεού Αμφιαράου. Σώζεται το παραθαλάσσιο φρούριο, οχυρό της Αθήνας για μεγάλες χρονικές περιόδους, ταφικά μνημεία και οικίες. Οι ανασκαφικές έρευνες συνεχίζονται.

Σούνιο

 

Πηγή: www.lifo.gr Umberto: Ένας Αμερικανός στην Αθήνα Ο ντροπαλός (στη ζωή) μουσικός που αγαπάει τις ταινίες τρόμου και γυρνάει τον κόσμο με μια βαλίτσα γεμάτη δίσκους βρέθηκε στην Αθήνα για ένα live. Η Μπιάνκα Μπογδάνου τον φιλοξένησε και τον πήγε βόλτα στο Σούνιο.
Ο Matt Hill είναι από αυτούς τους ανθρώπους που όταν βρεθούν σε ξένο περιβάλλον νιώθουν τόσο άβολα, που δεν ξέρουν πού να κοιτάξουν. Τον γνωρίσαμε σε ένα λαρισινό τραπέζι ξέχειλο από τσίπουρα και φαγητά, ανάμεσα σε χοντροκομμένα ανέκδοτα και δυνατά γέλια. Μετά τις συστάσεις, έκατσε και προσηλώθηκε βουβός στο τσίπουρο που του προσφέρθηκε αυτομάτως. Ευγενική φυσιογνωμία, ψιλόλιγνο σώμα και ένα παιδικό πρόσωπο πλαισιωμένο από ανέμελες μπούκλες. Το όλο παρουσιαστικό του θυμίζει κάτι μεταξύ Ρόμπερτ Σμιθ και Αρθούρου Ρεμπώ. Το βράδυ στο live έπαιξε απόκοσμες μουσικές μπροστά σε προβολή με ένα ποτ πουρί των αγαπημένων του ταινιών τρόμου. Δύο μέρες μετά ήρθε να μείνει στο σπίτι μου. Ο Matt από το Κάνσας Σίτι του Μιζούρι, και όχι το Κάνσας της Ντόροθι, έζησε ένα κάπως διαφορετικό παραμύθι. «Δεν μου άρεσαν ποτέ τα σπορ, μόνο η μουσική, τα κόμικ και οι ταινίες τρόμου. Παίζω πιάνο από τα επτά». Ξεκίνησε να ζωγραφίζει στην εφηβεία με σκοπό τα κόμικ. Σύντομα όμως βαρέθηκε τη στατικότητα του μέσου και στράφηκε στη μουσική. «Με τη μουσική μπορώ να αφήσω πίσω μου κάτι ζωντανό, κάτι που μπορεί να το ερμηνεύσει ο καθένας διαφορετικά». Ο έρωτάς του για τις ταινίες τρόμου εξελίχθηκε ακριβώς όπως θα εξελισσόταν ένας έρωτας δυνατός για κάτι απαγορευμένο, μόνο που είχε διάρκεια και ουσία, ήταν καταδικασμένος δηλαδή να μετατραπεί σε αγάπη». Οι γονείς μου χώρισαν όταν ακόμα ήμουν μωρό. Η μητέρα μου είναι πολύ αυστηρή, ο πατέρας μου ακριβώς το αντίθετο. Όταν πήγαινα να τον δω, με άφηνε να νοικιάζω ταινίες τρόμου. Είχα δει όλα τα έργα του Κάρπεντερ μέχρι τα δεκατέσσερα, τα πάντα γύρω από τρόμο και βία, εκτός από το Hellraiser. Αυτό για κάποιον λόγο δεν με άφηνε να το δω». Ξεκίνησε παίζοντας μπάσο στους expo 70. Ο ιδρυτής Jason Expo κυκλοφόρησε το πρώτο release του Matt ως «Umbertο From The Grave» στην εταιρεία Sonic Meditations. Ακολούθησαν εφτά κυκλοφορίες και τα ταξίδια. «Δεν ταξίδευα ποτέ. Τώρα πρέπει να το κάνω για το tour, αλλά γενικά αγχώνομαι με τόσες μεταφορές».
Πήγαμε στο Σούνιο βόλτα. Ήταν λιγομίλητος, αλλά φαινόταν να το απολαμβάνει. «Πολλοί φίλοι στην πατρίδα μου δεν θα με πιστεύουν όταν τους πω πού ήμουν. Δεν με πιστεύουν όταν τους λέω ότι παίζω σε τόσες πόλεις».

Πηγή: www.lifo.gr

Τολό, Επίδαυρο, Ναύπλιο

Λιμανάκι Τολό

1η μέρα: Αθήνα, Αρχαία Επίδαυρο, Επόμενος σταθμός Ναύπλιο. Ελεύθερος χρόνος στην παραλία του Ναυπλίου. Αναχώρηση για Τολό. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο, δείπνο, εδώ διανυκτέρευση.
2η μέρα: Πρωινό σε μπουφέ, αναχώρηση για Ναύπλιο, Παλαμίδι, Ακροναυπλία επίσκεψη του αρχαιολογικού Μουσείου Ναυπλίου, του λαογραφικού Μουσείου, Βουλευτηρίου, φαγητό ελεύθερο στο Ναύπλιο. Αναχώρηση για Τίρυνθα, Μιδέα (;), Μυκήνες. Επιστροφή στο Τολό εδώ διανυκτέρευση.
3η μέρα: Πρωινό σε μπουφέ, αναχώρηση για Μυκήνες, Αρχαία Νεμέα, (εναλλακτική πρόταση (Αρχαία Ακροκόρινθο), Λουτράκι, επιστροφή Αθήνα.

Διάφορες

1. Καρπενήσι : Μικρό & Μεγάλο Χωριό - Παναγιά Προυσσιώτισα - Χιονοδρομικό Βελουχίου
2. Αράχωβα Δελφοί : Αράχωβα - Ιτέα - Γαλαξίδι - Ναύπακτος - Γέφυρα Ρίου - Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδος
3. Ιωάννινα : Μουσείο Π. Βρέλλη - Μουσείο Αλή Πασά - Σπήλαιο Περάματος
4. Πήλιο : Πορταριά - Αρχαία Ιωλκός - Μακρυνίτσα - Χάνια
5. Μετέωρα : Ελάτη Πετρούλη : Φράγμα Λίμνη Πλαστήρα Ελάτη Πετρούλι Μετέωρα
6. Πελοπόννησος : Μυστράς - Μονεμβάσια - Γύθειο - Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης - Μουσείο Ελιάς
7. Πάτρα Ολυμπία : Αρχαιολογικός Χώρος & Μουσείο Ολυμπίας - Achaia Clauss - Γέφυρα Ρίου
8. Καστοριά Πρέσπες : Αρκτούρος - Πρέσπες - Αγ. Γερμανός - Ψαράδες
9. Θεσσαλονίκη : Βεργίνα - Βέροια - Σπήλαιο Πετραλώνων - Νέα Μουδανιά
10. Κέρκυρα : Αχίλλειον - Κανόνι - Δασιά - Παλαιοκαστρίτσα

Ελλάδα με Χένρι Μίλερ

Χίλιοι και Δέκα λόγοι να «Πάμε Ελλάδα»

Μίλερ και Κατσίμπαλης
Υπάρχουν άνθρωποι που όταν η λέξη Ελλάδα – Grèce, βρίσκεται στα χείλια τους αυτά αρχίζουν να ρέουν μέλι… αλλά αυτό είναι μια ιστορία που θα την πούμε άλλη φορά…

Υπήρξαν άνθρωποι που όταν οι λέξη Greece βρέθηκε στη μύτη του μολυβιού τους η τελευταία «τρελάθηκε» και άρχισε να τρέχει να τρέχει ζωγραφίζοντας ένα τεράάάάάάστιο πίνακα… Έτσι ένιωσα όταν βρέθηκα μέσα στο ως άνω εικονιζόμενο βιβλίο-πίνακα του Χένρι Μίλερ: «Ο Κολοσσός του Μαρουσιού». Ως Έλληνας δε, «κοκκίνισα» που δεν είχα ιδέα γι αυτόν μέχρι τον Οκτώβρη του 2003 όταν μου τον σύστησε ο φίλος μου Marc Lefevre ! Αμέσως έτρεξα και διάβασα αποσπάσματα από την γαλλική έκδοση και περίμενα υπομονετικά μέχρι τον Γενάρη του 2007 να διαβάσω αυτήν την υπέροχη δουλειά-μετάφραση της Ιωάννας Καρατζαφέρη / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Τι λοιπόν να πρωτο-copy εδώ στο «Πάμε Ελλάδα» μέσα από τις 365 - όσες και οι ημέρες του χρόνου - σελίδες – εικόνες του βιβλίου;

Διάλεξα λοιπόν δέκα πινελιές-περικοπές:

Ξεκινώ από μία πινελιά του Μίλερ για τον Χατζηκυριάκο – Γκίκα :

« Ο Γκίκας έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στο κέντρο του χρόνου, σε αυτή τη αυτοδιαιωνιζόμενη Ελλάδα που δεν έχει σύνορα, όρια, ηλικία. Οι καμβάδες του Γκίκα είναι τόσο φρέσκιοι, και καθάριοι, τόσο αγνοί και γυμνοί από όλες τις προφάσεις, όσο είναι η θάλασσα και το φως που μέσα τους κολυμπάνε τα εκθαμβωτικά νησιά. Ο Γκίκας είναι ένας αναζητητής της αλήθειας. Οι πίνακές του πάνε πέρα από τον ελληνικό κόσμο….

Γρήγορα γρήγορα όμως να μην χάσουμε το Flying Dolfin που θα μας πετάξει μέχρι την petrified

 Ύδρα του Μίλερ ! 

«Η Ύδρα είναι ένας βράχος που βγαίνει από τη θάλασσα σαν ένα τεράστιο καρβέλι απολιθωμένου ψωμιού. Είναι το ψωμί που έγινε, το οποίο ο καλλιτέχνης λαμβάνει ως ανταμοιβή για το μόχθο του όταν πρωτοβλέπει την γη της επαγγελίας. Μετά την εσωτερική φώτιση έρχεται η δοκιμασία του βράχου, απ’ όπου θα πρέπει να γεννηθεί η σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κόσμο. Μιλάω με πλατιές, γρήγορες εικόνες γιατί πηγαίνοντας από το ένα μέρος της Ελλάδας στο άλλο είναι σαν να παρακολουθείς το μοιραίο δράμα της φυλής καθώς κάνει κύκλους από παράδεισο σε παράδεισο. Κάθε στάση είναι ένα πέτρινο σκαλοπάτι σ’ ένα μονοπάτι σημαδεμένο από τους θεούς. Είναι στάσεις ανάπαυλας, προσευχής διαλογισμού, πράξης, θυσίας μεταμόρφωσης. Σε κανένα σημείο αυτής της πορείας δεν υπάρχει ταμπέλα που να γράφει ΤΕΛΟΣ. Οι ίδιοι οι βράχοι, και πουθενά στο κόσμο ο θεός δεν υπήρξε τόσο απλόχειρος μαζί τους όσο στην Ελλάδα, είναι σύμβολα αιωνίας ζωής. Στην Ελλάδα οι βράχοι είναι εύγλωττοι: οι άνθρωποι μπορεί να πεθαίνουν, οι βράχοι ποτέ. να’ έναν τόπο όπως την Ύδρα, για παράδειγμα, ξέρει κανείς πως όταν πεθάνει κάποιος γίνεται μέρος του βράχου της πατρίδος του. Αλλά αυτός ο βράχος είναι ένας ζωντανός βράχος, ένα θείο κύμα ενέργειας αιωρούμενο στο χρόνο και το χώρο, δημιουργώντας μια παύση μικρής ή μακράς διάρκειας στην ατέλευτη μελωδία. Η Ύδρα μπήκε σαν μια παύση στο μουσικό πεντάγραμμα της δημιουργίας από έναν έμπειρο καλλιγράφο. Είναι σαν μια μία από εκείνες τις θείες παύσεις που επιτρέπουν στον μουσικό, όταν ξαναρχίζει τη μελωδία, να συνεχίσει πάλι σε μια εντελώς καινούργια κατεύθυνση…» Συγνώμη έχετε παλι-ν-δρομήσει την δια-δρομή Επίδαυρο @ Μυκήνες @ Επίδαυρο; Αν όχι δεν πειράζει, ακολουθείστε το Μίλερ !

«Υπάρχουν δύο διακριτικοί κόσμοι που συγκρούονται μεταξύ τους – ο ηρωικός κόσμος του φωτός της ημέρας και ο μοναστηριακός κόσμος της σπάθας και του δηλητηρίου.

Οι Μυκήνες όπως και η Επίδαυρος κολυμπάνε στο φως. Η Επίδαυρος όμως είναι όμως ολάνοιχτη, εκτεθειμένη, αφιερωμένη αμετάκλητα στο πνεύμα. Οι Μυκήνες είναι αναδιπλωμένες, σαν ένας φρεσκοκομμένος αφαλός, τραβώντας τη δόξα τους κάτω στα έγκατα της γης όπου τρέφονται από αυτή με απληστία οι νυχτερίδες και οι σαύρες. Η Επίδαυρος είναι μια κούπα απ’ όπου πίνεις αγνό πνεύμα: μέσα της είναι το γαλάζιο του ουρανού και τα άστρα και τα φτερωτά πλάσματα που πετάνε ανάμεσα, σκορπίζοντας τραγούδι και μελωδία. Οι Μυκήνες μόλις περάσεις… Την τελευταία στροφή, κουλουριάζονται ξαφνικά σ’ ένα απειλητικό, ζοφερό, προκλητικό, αδιαπέραστο κουβάρι. Οι Μυκήνες είναι κλειστές, κουλουριασμένες, συσπώνται σαν τους μυς παλαιστή. Ακόμα και το φως που πέφτει πάνω τους με ανελέητη διαύγεια, απορροφάται, αλλοιώνεται, γκριζάρει, θολώνει. Ποτέ δεν υπήρξαν δύο κόσμοι τόσο κοντά αντιπαραταγμένοι, και όμως τόσο ανταγωνιστικοί. Εδώ είναι το Γκρήνουιτς σε σχέση με όλα εκείνα που αφορούν την ψυχή του ανθρώπου. Μια τρίχα και μόνο να κουνηθείς προς οποιαδήποτε μεριά και βρέθηκες σε ένα διαφορετικό κόσμο. Αυτό είναι το μεγάλο φωτεινό εξόγκωμα του τρόμου, το ύψωμα απ’ όπου ο άνθρωπος, έχοντας φτάσει στο ζενίθ του, έγειρε πίσω και έπεσε στο απύθμενο βάραθρο. Αλλά που βρισκόμαστε; Φυσικά στην Ελλάδα; Και τι είναι Ελλάδα; Ας ρωτήσουμε τον Μίλερ !

«Η Ελλάδα είναι αυτό που ξέρουμε όλοι, ακόμα και ερήμην, ακόμα και ως παιδιά ή ως ηλίθιοι, ή ως αγέννητοι. Είναι αυτό που προσδοκάς να είναι η γη όταν τις δίνεται η σωστή ευκαιρία. Είναι το υπέρτατο κατώφλι της αθωότητας. Στέκεται, όπως στεκόταν από την γέννησή της, γυμνή και απόλυτη αποκάλυψη. Δεν είναι μυστηριώδης ή αδιαπέραστη, δεν προκαλεί δέος, δεν είναι προκλητική, απαιτητική. Είναι φτιαγμένη από χώμα, αέρα, φωτιά και νερό. Αλλάζει ανάλογα με τις εποχές με αρμονικούς κυματώδεις ρυθμούς. Αναπνέει, νεύει, απαντάει»…

Πάμε τώρα Κρήτη: 

«Η Κρήτη είναι κάτι άλλο. Η Κρήτη είναι ένα λίκνο, ένα όργανο, ένας παλλόμενος δοκιμαστικός σωλήνας μέσα στον οποίο πραγματοποιείται ένα ηφαιστειακό πείραμα. Η Κρήτη μπορεί να κατασιγάζει το πνεύμα το πνεύμα, να ακινητοποιεί τον αναβρασμό της σκέψης»… Το Ηράκλειο είναι μια φτωχική πόλη που φέρει όλα τα γνωρίσματα της τουρκικής κυριαρχίας. Οι κεντρικοί δρόμοι είναι γεμάτοι υπαίθρια μαγαζιά όπου ‘όλα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος είναι χειροποίητα όπως στο Μεσαίωνα. Οι Κρητικοί έρχονται από την ύπαιθρο ντυμένοι με όμορφες μαύρες ενδυμασίες και κομψές ψηλές μπότες από κόκκινο ή λευκό δέρμα. Μετά τους Ινδούς και τους Βερβερίνους είναι οι πλέον όμορφοι, εγγενείς, αξιοπρεπείς άνδρες που έχω δει ποτέ… Περπάτησα ως την άκρη της πόλης … εδώ μαζεύονται τα λεοφωρεία, σαν τσακισμένες κάμπιες, περιμένοντας τη σκόνη των πεδιάδων να τα πνίξει στη λήθη… Γύρισα πίσω και βυθίστηκα στο λαβύρινθο των σοκακιών, των στριφτών δρόμων… περιπλανιόμουν σε παραζάλη, σταματώντας που και πού για ν’ ακούσω έναν ραγισμένο δίσκο από κάποιο φωνογράφο με χωνί πάνω σε μια καρέκλα στη μέση του δρόμου. Οι χασάπηδες ήταν τυλιγμένοι με άσπρες ματωμένες ποδιές. Στέκονταν μπροστά σε πρωτόγονα χασαποκούτσουρα σε μικρά παραπήγματα σαν αυτά που μπορείς να δεις στην Πομπηία… Και...

Η Κνωσός σε όλες της τις όψεις σου υποβάλει το μεγαλείο, τη λογική και τον πλούτο ενός ισχυρού και ειρηνικού λαού. Είναι ένας κόσμος χαρούμενος – χαρούμενος ιγιής, λογικός γερός. Οι απλοί άνθρωποι έπαιξαν σπουδαίο ρόλο αυτό είναι προφανές. Λέγεται ότι σε όλη τη μακρά της ιστορία δοκιμάστηκε από κάθε μορφή διακυβέρνησης που είναι γνωστή στον άνθρωπο…. Δεν προσποιούμαι ότι ξέρω, αλλά ένιωσα όπως σπάνια έχω νιώσει μπροστά στα ερείπια του παρελθόντος, ότι εδώ για πολλούς αιώνες βασίλεψε μια εποχή ειρήνης. Υπάρχει κάτι γήινο στην Κνωσό μια ατμόσφαιρα παρόμοια με αυτή που προκαλείται όταν κάποιος μιλάει κινέζικα ή γαλλικά… Η Κνωσός ήταν κοσμική με την καλύτερη έννοια της λέξης. Ο πολιτισμός τον οποίον συνόψιζε έγινε χίλια κομμάτια πριν από την έλευση του Σωτήρος, έχοντας αφήσει κληρονομιά στον δυτικό κόσμο τη μεγαλύτερη συνεισφορά που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα ο άνθρωπος – το αλφάβητο…
«Σε ένα άλλο μέρος του νησιού στη Γόρτυνα, αυτή η ανακάλυψη έχει αποθανατιστεί στους τεράστιους ογκόλιθους που κατακλύζουν κατά μήκος την ύπαιθρο σαν μικροσκοπικό σινικό τείχος. Σήμερα η μαγεία έχει φύγει από το αλφάβητο. Είναι μια νεκρή φόρμα για να εκφράζει νεκρές σκέψεις».

Μερικές ώρες στα Χανιά:

«Η παλιά πόλη (Χανιά) πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Πραγματικός λαβύρινθος. Μια εικόνα της Βενετίας σε κουρέλια. Αλλά αυτό που μ’ ευχαρίστησε περισσότερο ήταν μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο μ’ ένα νάνο. Ένας λαβύρινθος δρόμων, τι πόρτες, τι είσοδοι ! Στην καινούργια πλευρά της πόλης, στο ελληνικό τμήμα, νιώθεις τον αέρα του ελληνικού χαρακτήρα. Τα σπίτια απλώνονται προς τη θάλασσα και τα βουνά. Ανάμεσά τους υπάρχει αρκετή απόσταση.. Το φως διαχέεται. Τα παιδιά παίζουν στον ήλιο. Μια χοντρή γυναίκα στέκεται σε μια σκάλα στη μέση του δρόμου και κλαδεύει ένα δένδρο. Πολύ ελληνικό»…

Πάμε Δελφούς: 

«Ανεβήκαμε το λόφο μέχρι το θέατρο, απ’ όπου κοιτάξαμε τ’ απομεινάρια από τους θησαυρούς των θεών, τους ερειπωμένους ναούς, τους πεσμένους κίονες, προσπαθώντας μάταια να ξαναδημιουργήσουμε το μεγαλείο αυτού του αρχαίου τόπου… ξαφνικά έτσι όπως στεκόμασταν εκεί σιωπηλοί και σοβαροί, ο Κασίμπαλης πήγε στο κέντρο του θεάτρου και σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά απήγγειλε τις τελευταίες γραμμές του τελευταίου χρησμού. Ήταν εντυπωσιακή στιγμή, το λιγότερο που μπορώ να πω… Ο κόσμος που χάθηκε μαζί με τους Δελφούς χάθηκε σαν μέσα στον ύπνο. Η νίκη και η ήττα δεν έχουν νόημα στο φως του τροχού που γυρίζει ασταμάτητα. Οδεύουμε προς ένα καινούργιο εύρος της ψυχής, και χίλια χρόνια μετά οι άνθρωποι, θα απορούν με την τυφλότητά μας, το λήθαργό μας, την τεμπέλικη συγκατάθεσή μας σε μια τάξη που ήταν καταδικασμένη… ό,τι είναι εξαιρετικό εδώ στους Δελφούς συγκεντρώνεται εδώ στη μνήμη των αγωνισμάτων που γίνονταν στα σύννεφα. Καθώς γύρισα να φύγω είδα ένα βοσκό να οδηγεί ένα κοπάδι του πάνω από την κορυφογραμμή. Η σιλουέτα του διαγραφόταν τόσο καθαρά κόντρα στον ουρανό που φαινόταν σαν να έπλεε σε μια βιολετιά αύρα. Τα πρόβατα πήγαιναν αργά πάνω σε ένα χρυσό χνούδι στη μαλακιά ραχοκοκαλιά, σαν να έβγαιναν νυσταλέα πάνω από τις νεκρές σελίδες ενός ξεχασμένου ειδυλλίου»…  

Πως λοιπόν να μην «πάμε Ελλάδα»;

«Στην Ελλάδα είσαι πάντα γεμάτος από την αίσθηση της αιωνιότητας που εκφράζεται στο εδώ και τώρα. Τη στιγμή που επιστρέφεις στον δυτικό κόσμο, είτε στην Ευρώπη είτε στην Αμερική, αυτή η αίσθηση του σώματος της αιωνιότητας, του ενσαρκωμένου πνεύματος θρυμματίζεται. Πορευόμαστε με μια κίνηση του ρολογιού ανάμεσα στα απομεινάρια χαμένων κόσμων, επινοώντας τα μέσα της δική μας καταστροφής, επιλήσμονες της τύχης και της μοίρας, χωρίς ποτέ να γνωρίζουμε ούτε μια στιγμή ειρήνης, μην κατέχοντας ούτε μια σταγόνα πίστης, λεία των πιο σκοτεινών προλήψεων, χωρίς να ενεργούμε καν σαν άτομα αλλά σαν μικρόβια στον οργανισμό του αρρώστου… Είμαι ένας Αμερικανός που δεν θα ξεχάσει ποτέ την Ελλάδα ή τον ελληνικό λαό. Τους έχω μέσα στην καρδιά μου. Ειδικά το ελληνόπουλο που μ’ ενδιαφέρει υπεράνω όλων – το άθλιο, το κακόμοιρο ξυπόλυτο πλάσμα, το ρακένδυτο, που ζει από τον ήλιο, τους θρεπτικούς ανέμους, τη ζωτικότητα των ριζών της φυλής… … και νιώθω ότι παρά τις τρομερές αδικίες στην Ελλάδα, η φιλανθρωπία, η γενναιότητα, η ευγένεια, η συμπάθεια, ο αυθορμητισμός είναι αρετές που οι Έλληνες στο σύνολό τους κατέχουν»…

Ετσι λοιπόν είδε ο Χένρι Μίλερ την Ελλάδα του 1939 και έγραψε αργότερα το βιβλίο «Ο Κολοσσός του Μαρουσιού» με ατέλειωτες υπέροχες εικόνες για να τροφοδοτεί εσαεί το πνεύμα των ντόπιων και ξένων εραστών της «ελληνικότητας». Έγραψε επίσης και το παρακάτω ποίημα:

J’ avais marche les yeux bandes,
A pas chancelants, hésitants ;
J’ etais orgueilleux, arrogant,
Satisfait de mener la vie fausse
Et restreinte du citadin ;
La lumiere de la Grece
M’ a ouvert les yeux,
A penetre mes pores,
A fait se dilater mon etre tout entier.
J’ ai retrouve ma patrie,
Le monde avec le centre veritable,
La signification reelle de la revolution.
Aucun conflit guerrier
Entre les nations de la terre ;
Ne saurait troubler cet equilibre...
Je refuse categoriquement toute qualite,
Dans l’ avenir, qui serait inferieur
A ce titre de citoyen du monde
Que je me suis decerne en silence,
Debout dans le tombeau d’ Agamemnon

Henry Miller/Ανεπίσημη μετάφραση στα ελληνικά :
Περπατούσα με τα μάτια δεμένα
Με βήματα τρεμάμενα και διστακτικά !
Ήμουν υπερήφανος και αλαζονικός,
Χαιρόμουνα τάχα την ψεύτικη ζωή
Χαμένος στον κόσμο μου !
Το φως της Ελλάδας
Άνοιξε τα μάτια μου
Διάτρησε την ψυχή μου
Διέστειλε όλο μου το είναι !
Ξαναβρήκα την πατρική μου γη
Το αληθινό κέντρο του κόσμου
Την πραγματική σημασία της επανάστασης !
Καμία πολεμοχαρής σύγκρουση ανάμεσα στους λαούς της γης
Δεν θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ισορροπία
Αρνούμαι κατηγορηματικά
Να αποδεχθώ οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα κατώτερη από αυτήν του «πολίτη του κόσμου» ! Αγαμέμνονα βασιλιά μου
Υποκλίνομαι βουβός μπροστά Στο θαύμα σου !

Χρήστος Ρουμελιώτης Κυριακή, 4 Μαρτίου 2007

ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΜΙΛΕΡ :

Tu est «rene» au bord du Peloponnese
Ile homerique spartiate et colossale !
Tu adore ses montagnes et sa mer !
Terre des pures valeurs !
«Grequitude» sa qualite naturelle !
Ma patrie c’est ton etre paternel !
Le ciel la mer la terre !
Sont ta civilisation eternellement universelle !
Aucune tete hitlerienne ou bouschienne
Pourrait oser offenser la Paix Olympienne !
Qui s’ appelle cette fois ci «deux mille quatre Athenienne» !
Je suis tres fier de ton parage !
C’ est tres tres lourd ton heritage !
Merci Miller de ton depannage !
Merci Merci Henri de ta «Grequitude» !
Ton Agamemnon exist toujours a Mycenes !
Et te decerne sa gratitude !

Christos Roumeliotis pour Henri Miller,
Eretria, lundi 20 octobre 2003

Η ελληνική εκδοχή:

Ξαναγεννήθηκες στις ακτές της Πελοποννήσου,
Γης ομηρικής, Δωρικής, κολοσσιαίας !
Aγάπησες με τη ψυχή σου τα βουνά της
Αγάπησες τις θάλασσές της
Γη γνήσιων ανθρωπίνων και φυσικών αξιών !
Που τις είπες «Ελληνικότητα»!
Η πατρίδα μου Μίλερ είναι και δική σου
Ο ουρανός της η θάλασσά της η γη της
Είναι ο αιώνιος παγκόσμιος πολιτισμός !
Ποτέ Μίλερ καμία Χ ή Β απειλή δεν θα μπορέσει να κονταρο-χτυπηθεί στα ίσια -αντρίκια- με την Ολυμπιακή Ειρήνη
Που φέτος ονομάζεται "Αθήνα του δύο χιλιάδες τέσσερα" !
Αισθάνομαι περήφανος
Σε θεωρώ πατέρα
Ωχ ! αδύνατον να σηκώσω τόσο βάρος
Το έλλειμμά μου είναι τεράστιο !
Ευχαριστώ Μίλερ για το περίσσευμα
Της Ελληνικότητάς σου !
Ο Βασιλιάς Αγαμένων ζεί και σε περιμένει !

Χρήστος Ρουμελιώτης
Ερέτρια, 20 Οκτωβρίου 2003