Διασχίσαμε έναν χρόνο δύσκολο, πολύ δύσκολο! Κάθε συζήτηση για το περιβάλλον αντιμετωπιζόταν με ένα στραβό χαμόγελο: «Τι λες τώρα! Εδώ κινδυνεύουμε με χρεωκοπία, στενάζουμε από τη φτώχεια και την ανεργία. Μ' αυτά θα ασχολούμαστε;». Κι όμως, ο χρόνος πέρασε. Σαν να εξομαλύνονται πολλά, να μειώνεται ο βραχνάς των απολύσεων, να φεύγει η αγχόνη των προαπαιτούμενων.
Έχουμε τα πρώτα σημάδια αναστροφής. Στη Δραπετσώνα, στο Φάληρο, στην Καισαριανή. Στην Καλλιθέα, με το νέο πάρκο δίπλα στη Λυρική. Κάτι κινείται γύρω από το Γουδί και το Πάρκο Αντώνης Τρίτσης. Τέλος, κι ας ξενίσει πολλούς, στο Ελληνικό, είτε το θέλουμε είτε όχι, προσκυρώνεται πλέον η ιδιωτικοποίησή του, αλλά και τα 3.000 στρέμματα ανοιχτού δημόσιου πάρκου και κοινόχρηστων χώρων και ακτής. Δεν είναι όσα θέλαμε, αλλά δεν είναι και λίγα!
Είναι ώρα να ξαναπιάσουμε το νήμα εκεί που το αφήσαμε: Όταν διεκδικούσαμε το αστικό και περιαστικό πράσινο, τις ακτές και τους ελεύθερους χώρους της Αθήνας. Είναι ώρα πλέον να αναβιώσουμε αυτούς τους χώρους όπου ρημάζουν και να τους δημιουργήσουμε όπου δεν υπάρχουν.
Τρεις ενότητες, διακριτές, διαφορετικές, εξίσου πολύτιμες, βρίσκονται στην κορυφή των προτεραιοτήτων.
